استنباط ۲
ریش است و قیچی و دیگر هیچ، میگوید
به خود عابر، میگذرد، بیخبر از آنکه خیابان را سراسر مه گرفته.
و هنوز ریش است و قیچی و دیگر هیچ که میدود از کوچه ای به کوچه ای، از ستونی به ستونی بهرِ خُورده نانی، نظرُ، نیازی روا به فقیر
بهتر بگویم
آنکه هنوز، لختی، زِ جوهر بنفش به سبابه اش نشان است.
*
آه، که هنوز حرفی باقیست، نغمه ای چو زهر مار، خٌنناقی به اندازهء دنیا، که مانده در گلو
واژه ایست، در این عصر کبود، درمسلخ کلام.
حکایتیست، آن که با آسیاب میجنگد، و ماست را هم سیه میپندارد.
و طلاقی دو خط را
فقط به خواست خدا
و بر کشتیِ بی لنگر
گژ میشود و مژ.
ریش است و قیچی و دیگر هیچ، میگوید به خود عابر، و میگذرد آهسته بی خیال از روی خطی ممتد و سپید.
دامون
۲۸/۱۱/۲۰۱۹
توضیح:
ریش است و قیچی: حکایت آنکه، قیچی
به دست را، صاحب اختیار به بریدن محاسن خویش داند، نا
گفته نماند،" محاسن" اینجا، باقی مانده همان فاخر ژنده .
از ستونی به ستونی: مثل از این ستون به آن ستون
و استخاره و شایدُ اّما.
خیابان را سراسر مه گرفته: اقتباس از" بیابان را سراسرمه...."
عابر: آن اشخاصی را گویند که دراکانت خویش، تویتی را، خوشم آمد میزنند، و دیگر هیچ.
نظرُ، نیازی روا شده به "گدا:
بهتر بگویم به آنکه در جوهر بنفشِ مایل به خون غسل تعمید داده است"، در عصر
حاضر، به گروهکهای خودجوش گفته میشود که زندگی را با بهره چهل و دو درصدی زیبا
میدانند و سرودِ یار دبستانی سر داده اند .....
آن که با آسیاب میجنگد: اول شخص نکرهٔ مفرد است.
پست‌ها
