استنباط ۲

 

 

 استنباط ۲

ریش است و قیچی و دیگر هیچ، میگوید به خود عابر، میگذرد، بیخبر از آنکه خیابان را سراسر مه گرفته.

و هنوز ریش است و قیچی و دیگر هیچ که میدود از کوچه ای به کوچه ای، از ستونی به ستونی بهرِ  خُورده نانی، نظرُ، نیازی روا به فقیر

بهتر بگویم 

 آنکه هنوز، لختی، زِ جوهر بنفش به سبابه اش نشان است.

*

آه، که هنوز  حرفی باقیست، نغمه ای چو زهر مار، خٌنناقی به اندازهء دنیا، که مانده در گلو

واژه ایست، در این عصر کبود، درمسلخ کلام.

حکایتیست، آن که با آسیاب میجنگد، و ماست را هم سیه  میپندارد. 

و طلاقی دو خط را 

فقط به خواست خدا

و بر کشتیِ بی لنگر

 گژ میشود و مژ.

 ریش است و قیچی و دیگر هیچ، میگوید به خود عابر، و میگذرد آهسته بی خیال از روی خطی ممتد و سپید.

 

دامون

 

۲۸/۱۱/۲۰۱۹

 

توضیح:

ریش است و قیچی: حکایت آنکه، قیچی به دست را، صاحب اختیار به بریدن محاسن خویش داند، نا گفته نماند،" محاسن" اینجا،  باقی مانده همان فاخر ژنده .

 از ستونی به ستونی: مثل از این ستون به آن ستون و استخاره  و شایدُ اّما.

خیابان را سراسر مه گرفته: اقتباس از" بیابان را سراسرمه...."

عابر: آن اشخاصی را گویند که دراکانت خویش، تویتی را، خوشم آمد میزنند، و دیگر هیچ.

نظرُ، نیازی روا شده به "گدا: بهتر بگویم به آنکه در جوهر بنفشِ مایل به خون غسل تعمید داده است"، در عصر حاضر، به گروهکهای خودجوش گفته میشود که زندگی را با بهره چهل و دو درصدی زیبا میدانند و سرودِ یار دبستانی  سر داده اند .....

 آن که با آسیاب میجنگد: اول شخص نکرهٔ مفرد است.