در جایی نوشته

در جایی نوشته

 که اگر من من باشد و آن من در من باشد و من به او بنگرم و او به من مثل من در آینه که به من مینگرد وقتی من به آینه مینگرم

 من برخلاف من در آینه، فکر میکنم، و من در آینه، فکر نمیکند، حتی من در آینه قابلیت فکردن را درخود ندارد پس من بلند میشوم و میروم حالا به هر جایی، من در آینه محصورمیماند؛ نه، از رفتن من - من محو میشود و تا من نخواهم من در آینه نیست، یعنی، و جود واهی اش نمیتواند مثل بختک مثل یک چادر من را احاطه کند و من آذاد است حالا هرکجا که باشد من میتواند چایی بنوشد و در آرامش کامل حتی بمیرد بدون من در آینه که هر شکلکی که دلش بخواهد دربیاورد و من را دنبال خودش داخل قُل و زنجیر و یوق و دستبند و پابندو قلاده و سجاده و مغنعه و روبنده و سر بنده بکشه

و

از این خونه به اون خونه

ازین ستون به اون ستون

تو زندونا، سیاه چالا

لعنت آباد،  مسگر آباد

تو خیابونا و میدونا

من اگر بخواد

****

آینه مثل قفسه

دامون

٠٨/٠١/٢٠١٤