تا بحال آرزوی مرگ کسی را کرده ای
آیا، تا به حال آرزوی مرگ کسی را کرده ای، بر به دست خویش؟
با شقاوتی سٍتٌرگ و از صمیمِ قلب
چونان، که چهره ات به وجد بنشیند
و هرچه دهشتِ مقتول است، دو چندان از آن چون نسیمی دلارا به ررویِ صورت تو؟
من فرتور از هم گسیختهء آنرا آرزوی آمال این نوشته کرده ام
و در غیابش نشسته ام به انتظار !
دامون
به امیر مسعود
زنده وپیروز باد گارد جاویدان ایران
11/ مهر /2584
03/10/ 2025
سخن سرآمد تمامی افکار را در تجمع خطوط می انگارد، آنگونه که خاک با وزش باد دانهء محاجر را در لفاف خویش به آغوش میکشد و طراوش هر قطرهء باران نمناکی بهشت بعید را مهیّا
گُستاخی قلم اما، پارچه ای سپید را با جوهری چکیده از اندیشه به گُلستانی الوان بَدَل که داد را از بیداد تمیز میدارد
دامون**
١٩/٠١/١٣٨٩
سخن سرآمد تمامی افکار را در تجمع خطوط می انگارد، آنگونه که خاک با وزش باد دانهء محاجر را در لفاف خویش به آغوش میکشد و طراوش هر قطرهء باران نمناکی بهشت بعید را مهیّا
گُستاخی قلم اما، پارچه ای سپید را با جوهری چکیده از اندیشه به گُلستانی الوان بَدَل که داد را از بیداد تمیز میدارد
دامون**
١٩/٠١/١٣٨٩
۱۸/آذر/ ۲۵۸۳
:توضیح
گفتمانگر: روایت کننده است
هنگام: در زمانیکه
هماسو: از همه طرف
همارهٔ یک رود مثل یک رود
.پای، نلقزیدند، خویش را نفروختند
اهریمن همان دیو است
.پسِِ سدسال و سدها سال: بعد از هزار سالِ سیاه
همپاله: رو در رو
سخن سرآمد تمامی افکار را در تجمع خطوط می انگارد، آنگونه که خاک با وزش باد دانهء محاجر را در لفاف خویش به آغوش میکشد و طراوش هر قطرهء باران نمناکی بهشت بعید را مهیّا
گُستاخی قلم اما، پارچه ای سپید را با جوهری چکیده از اندیشه به گُلستانی الوان بَدَل که داد را از بیداد تمیز میدارد
دامون**
١٩/٠١/١٣٨٩
آنروزها
خدا چه زیبا بود
میرفتی مینشستی
و دردردُ دلت را براش میگفتی
از سیر تا به پیاز را، از کم تا به زیاد را.
آنروزها
خدا چه زیبا بود
در پوست میگُنجید
چون
استعاره ای
نبود، شکی یا که تعارفی.
وحمی نبود
میان خدای ما و خدایِ هرکسی، خدا
خدا مقامی داشت برای خودش
میرفتی مینشستی، میگفی، میشِنیدی
حتی میخندیدی
بی آنکه خدایت متاثر شود.
آنروزها خدا چه زیبا بود مرحم دردی، الطیامی.
این سٌوال
که پوچ حرف میزنم را
اعتنایی، نیست
حرف دل است در واضح
هر کس را کار خویش بود در قدیم
آتش برِ انبان خویش بود در قدیم
اینجا که من ایستاده است، خدا
تغدیر میکند
و تو
چون بنده ای زلیل به سجده ای
تعظیم میکنی
دستت دراز میکنی
که فریاد
میکشی
مسرور نمیشوی
مفّرح نمیشوی.
دروغ بود آنچه تا به حال حقیقت بود
و من
و ما
وشما
و ایشان های دگر
همه دروغ را حقیقت میپنداشتیم
و حقیقت را،دروغ
و من
این من در من
هنوز
ایستاده میان حقیت و
دروغ
دروغ در یک دست
و حقیقت به دست دگر.
گوشی نمانده که واقعیت را
دوره کند، گویی که خاک یاس
به دلها فشانده اند
اینجا که من است
و ما و شُما
بایِست کلاه را قاضی کند به نزدخویش
و از
تخیل آنچه نیست، دست بُگذارد.
شاید، حزیان می گويم یاکه مجیز، نمیدانم، تو بگو
دامون
۲۸/خرداد/۲۵۸۲
شاهنشاهی
سخن سرآمد تمامی افکار را در تجمع خطوط می انگارد، آنگونه که خاک با وزش باد دانهء محاجر را در لفاف خویش به آغوش میکشد و طراوش هر قطرهء باران نمناکی بهشت بعید را مهیّا
گُستاخی قلم اما، پارچه ای سپید را با جوهری چکیده از اندیشه به گُلستانی الوان بَدَل که داد را از بیداد تمیز میدارد
دامون**
١٩/٠١/١٣٨٩
