December 8, 2024

گفتمانگر، واژه ای نو و








گفتمانگر را پرسیدم که چه گفتی خواهی؟

گفت: هنگامِ ضحاهاک را گفتمی

:که رَنگی از جنایت ُ قتل ُ غارتِ بود

در عصرِ این حادثه، در هماسویِ هر گذری، کاویانی افراشته از ررُپوشِ آهنگر را، دست در دست میگردید

از کوچه ای به گوچه ای و

از خیابانی به خیابانی

درمیگذشت واز پیِ او، عصیانی ، بس سِتُرگ؛

هموارهٔ یک رودِ ملتهب و فراگیر

**

از خویش در شده گان،  آنانکه پای، نلقزیدند، در نبودِ تابُ توان

وایمان آورده گان، بیدار شده از تلسمِ دیو 

چونان سرودی

که در اندک

آتشی را جای گُزینَد

.که نه پیل 
.ونه پیلبان را، تابِ رویاروی، با آن

وَ آنگا هان

چون نور به تیره، چیره گشت

و شب، به روز، تن در داد

خِیلِ آزاد گشته گانِ زِ بندِ دیو

بر آن گشتند

که نزدِ آفریدون شوند

.که از تبار جمشید، دادگربود و یارِ ستمدیده گان

پس آن درفش را، کاوییان خوانده، آفریدون را به تختِ دادگری نشانده و تاجی، زِ فَرِ کیان به سر او نِهادند

و حال

پسِِ سدسال و سدها سال

افسانه

حقیقت را به میعاد است

و آنسوتر

 ضهاک، افتاده در مُقاک

همپاله با افعیِِ پرورده به دستِ خویش




دامون




۰۹/۲۴/۲۰۲۱

۱۸/آذر/ ۲۵۸۳



توضیح

گفتمانگر: روایت کننده است

هنگام:  در زمانیکه

هماسو: از همه طرف

 هموارهٔ یک رود  مثل یک رود

.پای،  نلقزیدند، خویش را نفروختند  

دیو؛ اهریمن

.پسِِ  سدسال و سدها سال: بعد از هزار سالِ سیاه

همپاله: رو در رو

 


No comments:

Post a Comment

دلشده گان

Blog Archive

About Me

My photo
سخن سرآمد تمامی افکار را در تجمع خطوط می انگارد، آنگونه که خاک با وزش باد دانهء محاجر را ‌ در لفاف خویش به آغوش میکشد و طراوش هر قطرهء باران نمناکی بهشت بعید را مهیّا گُستاخی قلم اما، پارچه ای سپید را با جوهری چکیده از اندیشه به گُلستانی الوان بَدَل که داد را از بیداد تمیز میدارد دامون** ١٩/٠١/١٣٨٩

My Blog List