حزیان

از تنهایی 

خسته است این تن، که در آن 

نشانی از من نیست.

فراموشی، افیونیست

که مرا 

از گذشته وا میدارد

و دنباله  

درخواب دراز امروز است.

آه

که این درد را پادزهری بایِست

 در آشیانه ی سیمرغ

پری سوخته از آن را حتی.

ونِشانی حتی، از  آشنایی 

درامتداد 

جاده ی ابریشم .

دامون

۰۶/۸/۲۰۱۹