از تنهایی
خسته است این تن، که در آن
نشانی از من نیست.
فراموشی، افیونیست
که مرا
از گذشته وا میدارد
و دنباله
درخواب دراز امروز است.
آه
که این درد را پادزهری بایِست
در آشیانه ی سیمرغ
پری سوخته از آن را حتی.
ونِشانی حتی، از آشنایی
درامتداد
جاده ی ابریشم .
دامون
۰۶/۸/۲۰۱۹
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر