آیندهٔ نزدیک

جهان 

منادیِ تغییر خواهد شد ، در آیندهٔ نزدیک

 و موریانه های ِ عقیم

دوباره بر تناول تاریخ میشوند.

دست بشر، اینبار

چون  خنجری دو سو  

پیِ خویش  میزند

و تمدنِ بزرگ

 گذاره ای مختوم

گذشتِ زمان

اما

طراوشٍ تمام یاخته هامان را

چون کتیبه ای  شاید

به سنگ میکوبد.

۳۱/۰۱/۰۱۷

گذاره ای مختوم:خطی امتداد یافته

یاخته: سلول

این شاید یک خوشبینیِ قبل از یک بدبینی به آینده  باشد، به آینده ای تاریک که از بدی بخت انسان، هم امروز وضعش روشنه؛ مثل ماستی که ترشیده گیش از تاقار شکسته اش که مثل ماه تو پیشونیش نشسته، اصلاً هرچی زار، که بزنیا، لام از کامش در نیاد

دامون

من تو را میبینم

من تو را میبینم

آنجا ایستاده ای

و احساس میکنی 

که نا مرعی شده ای 

میبینمت

آنجا ایستاده، چشم بسته 

به بیراهه میزنی 

میگویی 

که ماست سیاه است 

.و آسمان ابریست 

و لحظه 

در طلاقی خویش تکرار میشود 

تو از سکون یک نقطه تا ابد

و من 

ز سیاره ای دگر 

*

درودِ ناگفته ء تو را

به بدرودی بخشیدم

باشد

که ناگفته گذارمت 

درسر هر حرف و گفت ُ گو 

دامون 

۱۰/۰۴/۲۰۱۹

فریاد

حقیقت گفتنی نیست نه 

و نِی 

نشان دادنی، در این سکوت محض.

 

ضدِ نظام کنونی است!

نفس، نتوان کشید، مُجاورِ گیاهِ هرجایی.

*
در خاطر، میرود از سرم زمان قدیم،

یادش به خیر باد

حقیقت، آنجا، 

نه دروغ بود.

دامون

۰۶/۰۵/۲۰۱۹