قطعه

 

وقتی بود

اومده بودن شاعرا

شعر میگفتند

شعر میشنیدند 

تو میگفتی

باورشون همه 

به همون شعراشون بود

به زبونِ دیگه، همشون

پیرُوِ قافیه 

در نظم عروض

 همهشون

ریز و دُرُشت

تا اُفُق

تا بی نهایت های دور .

وقتی بود مثنوی ها 

وزنشون اگر که هفتاد من نمیشد

وزنی نبود

چطوری بگم 

شعر اگر که مُد روز نبود

هیچکی نمیخوندش

شعر اگه 

زیربَقَلِت 

خربُزه نمیذاشت

اصلا ن شعر نبود.

 قدیما 

شعری اگه شیرین نبود 

به به و چه چهی نداشت، قاق می شُد.
*

هنوز هم هنوز

اون دور دورا

چند تا منتظر

ازتوآسمون

یه شاعر بیاد

 زار بزنه، "توی کوچه ها تو خیابونا"

دامون

۰۱/۰۴/۰۱۹

۱۵/آذر۲۵۸۲

توضیح:

شاعر در بالا : شخصی است که 

لحن ُ گفتُ گوی  تُصیف گونه دارد 

 افکارش در محیطی بسته و تمثیلیست 

 این شعر، این قطعه، تصور  آن شخص در افکار من است ،

  در باور  من، دگردیسی و تکامل 

 در نشستن  و توصیف،رخ داددنی نیست 

اسیلِ زمان خواسته یا ناخوسته ما را هم خواهد برد

حتی اگر بُزِ مرحومِ گانی باشیم ، یا   الاغ کهکشان پیما اون یکی حضرت .

 البته در مثل مُناقشه نیست  اما آیا  در همین ایام مُعاصر  راه دور نرویم بگوییم، چلُ پنج سال گذشته سعود داشتیم یا بیشتر سقوط  چرا، با یک  علامت سئوالِ گنده؟

توضیح بیشتر به صورت پاورقی همینج و در آینده

دامون

۱۵/اسفند/۲۵۸۲