شعری
ترانه ای دیگر نمی آییدم به یاد
از روزگارگذشته در زمان
انگار که دستم نمیرود دگر
به تمنای دست دیگری
و خمیاز ه میکشد فکرم
.به پوچی عشق
بیتوته کرده ام
از جمع عاشقان به دور
بی آنکه سر گیجه ای
.بی آنکه طعمِ تلخی
دامون
۱۱/۰۲/۲۰۱۸
۲۳ آذر ۱۴۰۲
کوچ ۵
سخن سرآمد تمامی افکار را در تجمع خطوط می انگارد، آنگونه که خاک با وزش باد دانهء محاجر را در لفاف خویش به آغوش میکشد و طراوش هر قطرهء باران نمناکی بهشت بعید را مهیّا
گُستاخی قلم اما، پارچه ای سپید را با جوهری چکیده از اندیشه به گُلستانی الوان بَدَل که داد را از بیداد تمیز میدارد
دامون**
١٩/٠١/١٣٨٩
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر