وقتی بود
اومده بودن شاعرا
شعر
میگفتند
شعر میشنیدند
گفتی
باورِ همَشون
به همون شعراشون بود
به زبونِ دیگه، همشون
پیرُوِ قافیه
در نظم عروض
همهشون
ریز و دُرُشت
تا اُفُق
تا بی نهایت های دور .
وقتی بود مثنوی ها
وزنشون اگر که هفتاد من نمیشد
وزنی نبود
چطوری بگم
شعر اگر که مُد روز نبود
هیچکی نمیخوندش
شعر اگه
زیربَقَلِت خربُزه نمیگُذاشت، اصلا ن شعر نبود.
قدیما
شعری اگه شیرین نبود
به به و چه چهی نداشت، قاق می شُد.
*
*
*
هنوز هم هنوز
اون دور دورا
همه منتظر
ازتوآسمون
یه شاعر بیاد
زار بزنه، "توی کوچه ها تو خیابونا"
جفنگ ببافه برا جوونا
باز از دوباره مثلِ قدیما
آسمونهارُ ببافه به هم
بهشت و پری آدم ُ حوا
تک درخت سیب اونور دیوار
میکردش به ن-------از شاخِشُ دراز
یک شاعر اومد
ازتو جهنم
تو خیابونا تویِ کوچه ها
عکسِ آرزوش مثل یک بختک
افتاد روی ماه
یه شبِ م------------------هتاب
دامون
۰۱/۰۴/۰۱۹
توضیح:
شعر بالا :
لحن ُ گفتُ گوی تُصیف گونه ای دارد
افکاری در محیطی بسته و تمثیلی
این شعر، این قطعه، تصور این شخص شاعرِ معاصر در افکار من است ،
در باور من، دگردیسی و تکامل
در تعریف و توصیف، رخ داددنی نیستـ.
سیلِ زمان است، که خواسته یا ناخوسته ما را هم به مقصدی نامعلوم خواهد بُرد
حتی اگر بُزِ مرحومِ گاندی باشیم ، یا الاغ کهکشان پیمایِ اون یکی حضرت، حقیقت مثل یک روز روشن است .
در مثل مُناقشه نیست؛ راه دور نرویم، در عصر معاصر، این چلُ پنج سال گذشته، آیا در ایران سعودِ اجتماعی داشته ایم یا بیشتر سقوط، و چرا، با یک علامت سئوالِ گنده؟
توضیح بیشتر به صورت پاورقی همینجا و در آینده
دامون
۱۵/اسفند/۲۵۸۲
۱۵/آزر/۲۵۸۲
پست‌ها
