اسب

اسبی بدون نام

اسبی سپید رنگ 

با پاشنه های حنایی و یالی، آجین شده با طلای ناب

اسبی 

که رخش را در تُندر چشمانش نشانه است

اسبی که هر رستم را

در اضطراب جنگ با دیو به زیر ران، درگذشت از هفت خان

اسب زمان، بر به زیر پالان

 پالان یک نادان 

هر چند سپید هر چند، در تندر چشمانش نقشی نشانه ز ِ رخش

دامون

١٨/١٢/٠١٣

به زیبا ترین شب ِ سال

دیگر نمیرود دستم که بنویسد جمله ای برای ِ تو

نه دلم

هرگز نبوده انتظارم که گُم شوی 

میان خنزل پنزل های کهنهء افکارم

.آه نبود، عاشقی 

که فریادش کنم در دودی ِ سیگار

 و یا 

در فال قهوه، یاکه در حزیان

بیماری نبود عشق ، که بستری کند مرا، در تبی چهل درجه

درد نیست عشق

که به دنبال دستمال بگردی برای بستنش بر شقیقه ات

مثل وبا 

میگیرد

آهسته آهسته

راه گلویت، که حتی نتوانی نوشیدن، که مبادا تَنگَت

این همه که گفته اند، عشق نیست

که با تنبک و ساز بشود سرائیدش

که با موسیقی پاپ تخته بیاندازی در شلنگش

و دلم دلم را سر دهی

عشق

مثل انقلاب

خون میخواهد

هر روزش

نمیشود

بُرید سرش را،

زیر آب کرد

پیکرش را

تا از آسیاب بیاُفتد‌

آب، بر وفق مُراد

!نه

این عشق است

آن را پنهان نمیشود کرد در پستوی‌ خانه

یاکه فراموش

به خاطر کُنده و ساطور ِ آن جوانمرد قصاب

که مینوازد تار در هر بندش

دل وجگر که نیست

دل و روده هم

و یا، تخیلی از پیش ساخته، که در ترنمش

،

عشق لِنگهءکفش نیست

که با دو پا، پیله کنی در تَنگش.

عشق انقلابی سفید است، مثل ماست

.نمیتوانی بگویی که سیاه است، به خاطر رنگ ِ تغارش

**

آسمان ِ دود گرفتهء افکارم

و این حزن ِ دُچار لبخندت

آن ندانم ِ دانا

و آن دفع

که آن نیستم، که تو گویی

آنکه تو میدانی و کمی از آنرا من

دیگر نمیرود دستم که بنویسد جمله ای برای ِ تو

نه دلم

هرگز نبوده انتظارم، که گُم شوی میان خنزل پنزل های، کهنهء افکارم

هرگز

دامون

٢٧/٠٧/٢٠١٤

نقاشی، از دامون

نه چندان دور

روزی نه چندان دور- داستانم، به پایان میرسد- بر به دست خویش

به دستی که، مأمور است و، معذور

دستی که در پناه ِ آستین، خنجری پنهان را در به خفا

بر به کِتفم، بر نشانه است

دستی که در بی گناهی تطهیرِ آبی مقدس، سخت میشویَد، بد و خوب مرا به خون

و عاجز از، دوچشم،دو گوش و زبان، مأموریست معذور

***

و اما

در نبود من

زنانی از جنس خواهران رو حانی

در بَدر شب، به احیا مینشینند

و نُقل و خُرما ئی را

بر به شهادت

به بی گناهی خویش

بر به کام تلخ گزندهء پرسشگران

پُر زِ شَهد میسازند

***

روزی نه چندان دور
 نشسته، بر به کتف من
چو خنجری

دامون

١٧/٠٧/٢٠١٤

باغ ِ سنگ

اینجا که منم، نه یک دیوار است، که با او بشود حرفی زد

و نه سنگی به صبوری من دل شُده طاق

رخستی میخواهم

تا به احوال ِ پریشان شده ام

پوز خندی بزنم

پوز خندی، به اندازهء عُریانی ِ یک طنز رکیک

و به تلخی دُوم ِ عقرب مرگ

**

خوش به حال پری ِدریایی

که دگر

جُز به افسانه از او نیست خبر

*

من تخیل نیست، تو هم افسانه نبود

و از آن صبح ازل

تا به این عصر، که شقالان در آن میخوانند،  یکه تنهامانده

ما، در اینجا که منم مثل یک دیوار است

مثل ِ افسانه از او، جُز به پژواک خودت، نیست خبر

من، به سنگی ماند، به صبوری ِ همه دلشُده گان

پری دریایی

خوب میداند

نبض دریای طلاطم زده ای

گوشها را بُرده است

و در این تنهایی

و در این قعر سکوت

.....

دامون

١٣/٠٦/٢٠١٤

در محض شب

نه برقرار سکون، و نه بر خیال تهی ِ آب

مُماس در ذکر ِگم گشته گی هایم

در بوریای هزار فسانهء دنیا به پرسه ام

*

طلسم لَقْ به این وادی فشانده اند

در برزخی تُهی ز لبخند

من، آن، بجا مانده ز دنیای ِ کا غذی ام، که در آمالی از حروف، به لبخندیست مسرور و 

افتاده ازسکون

چُنان موج میسُراید صدای دریا را

در محض شب 

دامون

١٠/١٨/٢٠١٣

ترانهء منصور

نقش اجرام در مرز آسمان سکوتم را موجه مینگارد در غیاب وسعت افکار

گویی، اُصتُرلاب ِ حادثه، به صفحه عشق نشسته در اقتدار روزنی سیاه 

ای ضلال ِ نیلی رنگ

و ای تنها مانده به جا

ای حقیقت قطرانی

و ای تو، که در خویش گرفتار منی

مگذار که مکث ثانیه ها، بماند به یادگار

تا هنوز هست

بنواز مضرابی از ترانهء دریا

بخوان

این صدا ست که میماند

دامون

٨/٨/٠١٣

همیشه‌ بی وقت

  

من همیشه در انتظار

تو همیشه غایبی

تو در من

من همیشه

تو بعضی مواقع

تو، وقتی که بارا ن میبارد، قطره قطره

تو، مثل برف وقتی مینشینی، پشت پنجره

وقتی آن طرفتر، دوور  

وقتی، همیشه را در تو
 و من تو را در همیشه‌ 

 در همیشه‌ ء بی وقت

دامون

دوشنبه, ۷ مرداد ۱۳۹۲

زمستان

زبانه میکشد هردم، از هر سو، گدازهء زخمی قدیم خورده، در عمق شانه ام

و دستهای خواهشم آنروز، چه مُضحک مینمود

نه

عاشقانه نبود این زخم

نه

دشمنانه نواختی و این برای من از تو بعید بود

سوزش دردی نشسته بر عمیق خاطره ام

که به ناچار آهی در سینه کشیدم برای تو

 اشتباه مکن

آنکه در آن روز به دست باد سپردی تو خویش بودی نه سایه ای از تو

و من در افسوس ـ از این درد بی انکار

دامون

٢٦/٠١/٩٢