غزل

درد را، یک یا دوتا نیست، صدها شکل،  یافت شود رویِ  زمین، تجربه اش، گُفتنی نیست، وزن هفتاد و دومن مثنوی است!

درد، چون دریاییست، که درآن  غوطه وریم،  که در آن، جوهر یکرنگ کم است، و در آن ،درد من،  درد من است 

*

درد را، یک یا  دوتا نیست، شرحش، فرصتی میخواهد تا به ابد، و اگر گفته شود،  دردِ سرش بیشتر است.

درد در بُعد زمان،  مینشیند بر دل، و اجاقش ، میگدازد د ما  را.

من، تو، و هر هست و نیستِ دیگری، که در رقم  آید،  درد را،  و درد را خلاصه است.

 *

من، مرا میفهمد، و به من نزدیک است، چون شاخه به گل،  خاک به آب،  ریشه به خاک،  تیغ به درد.

*

درد من درد دل است، دردِ دل، درد تو است!

و خدا میداند، و خدا میداند.

دامون

۲۰/۰۴/۲۰۱۵

گفت و شنود

 من از خدا، ازآنکه، در ادراک، چون غریضه ای زِ  بدو تولد با من  است ، صحبتی نمیگویم

چرا که این، نهفته ای در خلوص من است، و من نتواند ازآن، در رَفِ عادت خویش بگذرد.

اما، از آن خدایْ که در تردد زمان، از سینه ای به سینه ای و از دفتری به کتابی واز کلاغی، به کلاغی، و از دریا، شوره زاری،  واز قصر ویرانه ای ودر میان ویرانه، قصری، و کشوری به زندانی، و زندانی  به دخمه ای

من از خدای عبوسان که به سنِ خِضرنشسته بر بالشِ مُراد میگویم

من از خدایِ ز کاه ساخته شده چو کوه، میگویم

من، نه کفر میگویم، و نه، در جحل خویش، غوطه ورم

این پنبه را ز گوش بِدار!

دامون

به س.ش.

۳۱/۰۱/۰۱۷

بی آنکه لحظه ای

یادش به خیر باد، پیشتر ها، در بی گُمان و اما بودم، پوزخندی بود مَرا، این دنیا.

دستهایم همه قایق وار تشنه رفتن و جُستن بود در این رود مُذاب

و دلم، بسته به یک سلسله بود

دست خواهش اما، مرا سخت نگاشت. 

یادش به خیر باد، پدری بود که بود، مادری بود که بود و خدا بود که بود.

ومن، امروز، درغیابِ فردا، که فردا، نخواهد آمد، وگذشته ای، در فردا نیست.
 شاید گذشته گذشته است؟ اما، یادش بخیر باد.

دامون

۰۴/۰۱/۲۰۱۸

در مجال حیاط

آن سیب که در مجال حیات کاشت پدر، آن نقد که در کیسه ماند به جای، از کلان این دنیا

وآن حلاوت شیرین، که وارسانه به دوش میکشد این منِ ما را، درزُلال ضلمانی؛ 

. همچون تهمتنی برباخته رخش، بر به دوش زین، در میانه ء جولَنگه ِ شغال

.این من، که افراشته سر، در مجال حیاط

دامون

توجه 

"مجال حیات": اینجا  حیات و زندگی را منضور است و نه "حیاط خانه را"

مجال حیاط"اینجا به معنی سرزمین است"