بی آنکه لحظه ای

یادش به خیر باد، پیشتر ها، در بی گُمان و اما بودم، پوزخندی بود مَرا، این دنیا.

دستهایم همه قایق وار تشنه رفتن و جُستن بود در این رود مُذاب

و دلم، بسته به یک سلسله بود

دست خواهش اما، مرا سخت نگاشت. 

یادش به خیر باد، پدری بود که بود، مادری بود که بود و خدا بود که بود.

ومن، امروز، درغیابِ فردا، که فردا، نخواهد آمد، وگذشته ای، در فردا نیست.
 شاید گذشته گذشته است؟ اما، یادش بخیر باد.

دامون

۰۴/۰۱/۲۰۱۸