غزل

درد را، یک یا دوتا نیست، صدها شکل،  یافت شود رویِ  زمین، تجربه اش، گُفتنی نیست، وزن هفتاد و دومن مثنوی است!

درد، چون دریاییست، که درآن  غوطه وریم،  که در آن، جوهر یکرنگ کم است، و در آن ،درد من،  درد من است 

*

درد را، یک یا  دوتا نیست، شرحش، فرصتی میخواهد تا به ابد، و اگر گفته شود،  دردِ سرش بیشتر است.

درد در بُعد زمان،  مینشیند بر دل، و اجاقش ، میگدازد د ما  را.

من، تو، و هر هست و نیستِ دیگری، که در رقم  آید،  درد را،  و درد را خلاصه است.

 *

من، مرا میفهمد، و به من نزدیک است، چون شاخه به گل،  خاک به آب،  ریشه به خاک،  تیغ به درد.

*

درد من درد دل است، دردِ دل، درد تو است!

و خدا میداند، و خدا میداند.

دامون

۲۰/۰۴/۲۰۱۵