غزل

درد را، یک یا دوتا نیست، صدها شکل،  یافت شود رویِ  زمین، تجربه اش، گُفتنی نیست، وزن هفتاد و دومن مثنوی است!

درد، چون دریاییست، که درآن  غوطه وریم،  که در آن، جوهر یکرنگ کم است، و در آن ،درد من،  درد من است 

*

درد را، یک یا  دوتا نیست، شرحش، فرصتی میخواهد تا به ابد، و اگر گفته شود،  دردِ سرش بیشتر است.

درد در بُعد زمان،  مینشیند بر دل، و اجاقش ، میگدازد د ما  را.

من، تو، و هر هست و نیستِ دیگری، که در رقم  آید،  درد را،  و درد را خلاصه است.

 *

من، مرا میفهمد، و به من نزدیک است، چون شاخه به گل،  خاک به آب،  ریشه به خاک،  تیغ به درد.

*

درد من درد دل است، دردِ دل، درد تو است!

و خدا میداند، و خدا میداند.

دامون

۲۰/۰۴/۲۰۱۵

قصه ای نه دروغ

میشود،  نشود و اگر شد، آن نشود که باید میشد؟

یا اینکه تصادفان،آن شد که نباید میشد؟

سخن، اینجاست که:

حالا را چه شود؟

گوییم، هرچه که خواستند شد، و هر چه را خواستیم نشد

حکایت آن صبوحی که شکست و آبی که ریخت

اما، حالا را چه شود؟

حکایتِ آن صبوحی که شکست و آبی که ریخت؟

یا اینکه قصه ای از حقیقتِ مطلغ و راست، حکایتی نو؟

قصه ای نه دروغ.

دامون

۲۸/۰۳/۲۰۱۸

کوچ

به شعر نمیآیدم سخن 

شعری، ترانه ای دیگر نمی آیدم  به یاد

 دستم نمیرود دگر، به تمنای دستِ دیگری

 و خمیازه میکشدم فکر به پوچیِ دل بستن. 

 بیتوته کرده ام، بر بوریای خویش، از جمع عاشقان به دور

بی سوزِ خنجری در کِتفِ نازُکم، بی طعمِ تلخِ گسیختن.

دامون

۱۱/۰۲/۲۰۱۸

توضیح: بیتوته کردن، کنج عُزلت گزیدن.

 بوریا: فرش حصیری که در تقابن با فرش ابریشم  ناچیز و کم قیمت است.

کتف:جایی در پشت پایین تر از  شانه، نزدیکهای قلب!