گفت و شنود

 من از خدا، ازآنکه، در ادراک، چون غریضه ای زِ  بدو تولد با من  است ، صحبتی نمیگویم

چرا که این، نهفته ای در خلوص من است، و من نتواند ازآن، در رَفِ عادت خویش بگذرد.

اما، از آن خدایْ که در تردد زمان، از سینه ای به سینه ای و از دفتری به کتابی واز کلاغی، به کلاغی، و از دریا، شوره زاری،  واز قصر ویرانه ای ودر میان ویرانه، قصری، و کشوری به زندانی، و زندانی  به دخمه ای

من از خدای عبوسان که به سنِ خِضرنشسته بر بالشِ مُراد میگویم

من از خدایِ ز کاه ساخته شده چو کوه، میگویم

من، نه کفر میگویم، و نه، در جحل خویش، غوطه ورم

این پنبه را ز گوش بِدار!

دامون

به س.ش.

۳۱/۰۱/۰۱۷