حرف

 

حرف از خوانوادهء واژه

نماینده بر تمام  واژه هاست

به نامی دگر، واژه، پژواکِ تَنیده در صداست 

 واژه، جایگاهیست، بس سِتُرگ 

چون او اولین صداست

  پس واژه صداست ، میگسترد طنین خویش را تا به گوشِ ابد

و می آوشخوارد، میچرد  گستره ء متناهی را

پس واژه خود به خویش، هنگامه ای 

از نزدیک و دور میشود 

 وچون 

واژه حجمِ خویش را در بهانه است  

هنگامِ یک صفحه

 یک سطح 

که تا بینهایت است 

سطح است

چراکه 

واژه

 که حجم است 

درونِ آن

.قرار مییابد

دامون

۳۰/۰۸/۲۰۲۴

گر بگویم که مرا با ..که...

گر بگویم که مرا با نوشتن، سرُ کاری نیست

درُ دیوار گواهی بدهد کاری هست 

نوشتن را دوست دارم، بسنده 

.و در کوتاهٔ زمان 

.همیشه در همیشه خلاصه شده و همیشه، تا ابد

 !نقض  است نوشتن

وقتی تمام احساست بر صفحه ای کاغذین، طنین اندازمیشود

،و  خواننده

.به صمعِ خویش مینوشد آن نوشته را 

همیشه همیشه استُ دِگر هیچ

از خاک آمده ایمُ و به خاک میشویم

و اسطوره هامان 

.به انگارِ سنگواره، درسِ عبرتی شاید در کتاب آیندهء ایشانهاست

حرفها، پیله کرده درگلو

غصیانیست

 ،ترشیده و بد بو

. که میبارد، بی لحظه ای زِ مَکث بر زبان، هِنگامه ی زوزهء گُرگی درپژواک، درسرما

دامون 

۲۱/تیر /۲۵۸۳

۲۰/ آگوست/۲۰۲۴

  

کوچ ٣

 

 

 

در شبی مسخ شده از تپش پنجره ها

در غیاب تو در این مفرق اندیشهء من

هیچ، هیچ نگذشت و من این سان تنها

میگُریزم از خویش وبه خود میکوچم

 

دامون

 

١٨/٠٧/٢٠٠٩