اتفاق
کیست؟
که بند را بر دست میکِشَد
و میکُند سر را
از تن جدا
و مرد را از زن جدا
و من را از وطن و تورا.
انگار ، در وادیه ای، گم گشته در رمل بیابان
میان قطره های خشک، بی آنکه علفی را
خبری از آبی.
دامون
۱۹/خرداد/۲۵۸۱
۱۱/۰۸/۲۲۳
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
دلشده گان
-
-
ای فصل پُر باران من - ای فصل پُر باران منبَرریز بر یاران منچون اشک غمخواران مندر هجر دلداران منای چشمِ ابرِ اشکهامیریز همچون مشکهازیرا که بُردَند رشکهابر ماه رخسارانِ مناین ...
۹ ساعت قبل -
Moment - *Monday, 15 February 2010* *Door to door, in the alley, in the market, in my city* *The scent of a friend on dry lips* *The bitter taste of friendship,...
۳ هفته قبل -
-
درباره من
- Damon
- سخن سرآمد تمامی افکار را در تجمع خطوط می انگارد، آنگونه که خاک با وزش باد دانهء محاجر را در لفاف خویش به آغوش میکشد و طراوش هر قطرهء باران نمناکی بهشت بعید را مهیّا گُستاخی قلم اما، پارچه ای سپید را با جوهری چکیده از اندیشه به گُلستانی الوان بَدَل که داد را از بیداد تمیز میدارد دامون** ١٩/٠١/١٣٨٩
اشتراک درhttps://damonyazdan.blogspot.com/
پستها
نظرات
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
در صورت میل: کُمنت !