تولدی دیگر

نه لکنتی نیست در گفتن، اگرکه باشم خاری اما، نه دربه چشم رفیق

نه، لکنتی نیست در آذاده زیستن که مصلوب برآنم

و این، آوایِ قریب که از نفیر نِی ِ انسانیْم - هر از دم بر میکشم

صدای اعتراض غریبانه ایست، نه؟

تو گوئی که در گلوی بغض، ایستاده میمیرد و در غیاب حقیقتی خورد

پیر تر از پیش به پژواک است، بی آنکه اتکائی، پُشتگاهی

لکنتی نیست، نه لکنتی نیست در صدایم، نی آنکه خاری باشم، دربه چشم رفیق

دامون

٢٢/٠٢/٢١٥