کوچ

به شعر نمیآیدم سخن 

شعری، ترانه ای دیگر نمی آیدم  به یاد

 دستم نمیرود دگر، به تمنای دستِ دیگری

 و خمیازه میکشدم فکر به پوچیِ دل بستن. 

 بیتوته کرده ام، بر بوریای خویش، از جمع عاشقان به دور

بی سوزِ خنجری در کِتفِ نازُکم، بی طعمِ تلخِ گسیختن.

دامون

۱۱/۰۲/۲۰۱۸

توضیح: بیتوته کردن، کنج عُزلت گزیدن.

 بوریا: فرش حصیری که در تقابن با فرش ابریشم  ناچیز و کم قیمت است.

کتف:جایی در پشت پایین تر از  شانه، نزدیکهای قلب!