این د ُچار، این
جبر که در زمان ما جاریست
و این من در ما، که
ایستاده
میان این در بی پیکر
این دُچار
که میزُداید
مرا ز تو
این من
که ما، از پشت چشمش پیداست.
دامون
٠٩/٠٥/٢٠١٤
۲۴ اسفند ۱۳۹۶
د ُچار
سخن سرآمد تمامی افکار را در تجمع خطوط می انگارد، آنگونه که خاک با وزش باد دانهء محاجر را در لفاف خویش به آغوش میکشد و طراوش هر قطرهء باران نمناکی بهشت بعید را مهیّا
گُستاخی قلم اما، پارچه ای سپید را با جوهری چکیده از اندیشه به گُلستانی الوان بَدَل که داد را از بیداد تمیز میدارد
دامون**
١٩/٠١/١٣٨٩
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر