الماس دونه دونه
تو آسمون افشونه
خورشید خانوم خوابیده
رنگ هوا پریده
شغالا خندون شدن
خوروسا پنهون شدن
روباه مکار اومد
چارسو رو بست با کلک
هاجستن و واجستن
تو حوض نقره جستن
دیگ حلیم داغ داغ
دست و پا ها شد چُلاغ
بگیر و ببند فراوون
قداره بند فراوون
ولگردا ی چندر قاز
رئیس زندون شدن
بگیر بکش کارشون
مرده ها نُشخوارشون
خیابونا جُلوونگاه
مدرسه ها قبرسون
مردا روی مخته
پشتسر ِ هم یه تخته
دستمال بدست و خندون
قالی رو بنداز تو ایوون
اوسا بدوش کارشون
آتیش به انبارشون
مردوم و خواب کردن
تو گوشاشون چوب پنبه
اتل متل تو توله
آینده مون چه جوره
پولا رو بردن هندسون
برای باغ و بستون
هاچین و واچین تموم شُد
عمر ِ جوونا حروم شد
نه دانش و نه ثروت
نه مملکت نه حرمت
هرکی هرکی کارشون
شمش طلا مالشون
تو اینگلیس و آلمان
آواره های ایران
الماس دونه دونه
تو آسمون افشونه
خورشید خانوم خابیده
رنگ هوا پریده
چشمک بزن ستاره
تو ابر پاره پاره
تا بدونم که هستی
چشمام و غم نگیره
دلم و ماتم نگیره
دامون
٢١/٠١/٩٢
این شعر از مجموعه سرودها
وبازی های کودکان از ایام نه چندان قدیم در
ایران الهام گرفته شده من خواستم با دوباره سرودن آنها به سبکی دیگر آنها را با موضوع
های روزمره امروزی و بیشتر به صورت انتقادی تغییر دهم، بدون تغییر ملودی اولیه شان.
دامون
پستها
