نبضِ زمان کجاست، که در ایستاده بماند
کجاست صورتی، که از خوشحالی
بریزد، زیبایی خود را، تا به پای آزادی
خنده ها را، شوق های مرطوب ِ اشگ را
آن واژه هایِ سرودن را
دامون
١٥/٠٤/٢٠١٥
۲۷ فروردین ۱۳۹۴
کجاست زمان
سخن سرآمد تمامی افکار را در تجمع خطوط می انگارد، آنگونه که خاک با وزش باد دانهء محاجر را در لفاف خویش به آغوش میکشد و طراوش هر قطرهء باران نمناکی بهشت بعید را مهیّا
گُستاخی قلم اما، پارچه ای سپید را با جوهری چکیده از اندیشه به گُلستانی الوان بَدَل که داد را از بیداد تمیز میدارد
دامون**
١٩/٠١/١٣٨٩
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
۱ نظر:
این شعر را من برای این تصویر نوشتم، حصرت شوق و خوشحالی آن را که در این قرن نصیب کسی از دیار ما نشد، جیرینگ جرینگ زنجیرها
از صدای جرینگ جرینگ دلار هم بلندتر شده، نان به قیمت دندان
دامون
ارسال یک نظر