حادثه

سال ها رفتند، چنان گوری که بهرام را در کشید 

و در بازی، دست سرنوشت ما را به این سو که میبینی

جزب زمین هنوز پیکر عُصیانِ شعر ِ را، آن بودِ در ما را، نبلعیده بود

و داستانِ سرانجام خویش را من، در برج اتفاق ِ آینده، هنوز، ندیده بود

میرفت اسب مراد، به تک جزوه یِ مِهمیز به هر طرف که تو خواستی

و بالش اندیشه ها، هنوز محوِ دیدن خود بود وُ داستانهایِ عهد عتیق

هر ارتعاش به فال نیک بود و نعشه، زِ بُانگ، این هرزه گرد ساقی خُنیا گر

می تاخت دل، به رقص صماع، در یُکّه های چو آن زاغ،  در نقش کبک 

*

از بخت بد،  تیر هدف، ما را نشانه کرد

و با وزیدنِ اولین نسیم صُبحگاهی

چون آن تَبر که به سطحِ  تَزَرو بنیشند

و خار مُغیلان راکه در دل

دامون

٠٧/٠٤/٢٠١٥

تَزَرو در اینجا: پارچهء رنگی ابریشم 

خار مُغیلان اینجا: میوهء درختی که در بیابان میروید

تیرِ هدف: دست سرنوشت

اولین نسیم صُبحگاهی: اولین لحضه بهار