اشگ تمساح

اشگ تمساح میریزد. از آسیمه یِ چشمانش، وقتی در تمسخورِ طحلکِ خویش میخندد؛

دنیا واژگون است

همه میدانند که چه دور ویا نزدیک

خالی خواهد شد صحنه تاریخ  از آدمی

و هیچ اشگ را  نشان نخواهی یا فت، حتی، از آسیمهٔ چشم تمساحی.

آنکه در  این شبیخون عشق را، حتی ذرّه ای، جان،  مانده بماند به کالبُد، حدیث دیگریست

دامون

۱۷/۰۲/۰۱۷

پی .اس:

طحلک:  نام دلقکِ دربار سلطان محمود

اشگِ تمساح: گویند از گونهٔ تمساح میریزد، وقتی طعمهٔ خویش را میبلعد؛ کنایه به تظاهرشخص به غمگینی، در اوج بیرحمی.

لحظه

داشتم یعنی داشتم، یادت به خیر میگفتم از یادم نرود

دیدم یعنی داشتم میدیدم رد پایی از تو، میرفت تا پاک شود

گفتم یعنی داشتم با خود مگفتم، از خاطرم، تنها خواهی شد

میروی، یعنی انوقت میروی داشتم تورا فراموش

دامون

۰۲٫۰۹٫۰۱۷

عشق شعر است

عشق، شعریست که از سٍحر مانده به جا

شعری

 که به سِحر مانده به جا

و من  

 و دیوار خانه

 پر است از آن

 مینویسم آنرا

 آنقَدَر که میزند دل را

اما هنوز هم که هنوز

 سر میرود از دستم برایِ تو، شمای ِ من!

 میرود مثل بوتهء  پیچ از تنم بالا  آن دستها که عاشقند

در فضا حَل میشوم

 و پوستم، درمن نمیگُنجَد

من تو را دوست داشتن را

حتی بوسیدن زبان به زبان را

و گل دادن را

در انتهای رسیدن

 رسیدن را و نقطهٔ بودن  را

 با تو

آمدن را

*

سر میرود از دست دلت ـ دلم!

در بیاور آن ریگ را از کفشم

میخوانمت از پشت مردُمک چشمهایم مثل روزنامهٔ صبح، در میان قهوه و سیگار

سنگواره ها هم میدانند

دامون

۰۸/۰۲/۰۱۷