اَنگی شبیه خُنج بر درخت

خون دلیست، که میریزد، به قیمت حل ِ پوک

و من به ناخواسته، در گذشتهء خویش، در این، هزار سالِ دراز

در رمل این بیابان خشکیده در کنار جاده ء ابریشم، جوینده بر عتیق چشمه ء زندگانی ام

من در گذشته زندگی میکنم،هر چند گذشته گذشته است

و آینده امروز است

که چون

تک درختی آبستن اُفتادن و ریشه اش، در افطار ِ موریانه های تناولگر

و من

اَنگی شبیه خُنج بر درخت، خون دلی، لخته ای کِدِر

دامون 

٢٩/١٠/٢٠١٤

"بر جاده های تهی"

امروز داشتم به اخبار علمی نگاه مکردم، میگفت با تلسکوپ هاول دانشمندان نزدیکترین کهکشان به کهکشان شیری که خورشید ما هم خورده ای از آن است را رصد کرده اند و در آن بیشتر از یک میلیاد خورشید همتایِ خورشید ما وجود دارد و گِردِ هر خورشید چندین کُره ء گُدازان تا  خاکی وجود دارد و در بین آن کُرات حتی میتوان زمینی پیدا کرد که قابل کشت باشد، مدتی فکر کردم، دیدم حتی اگر هزار و پانصد سال نوری فاصلهء ما با زمین های مزروعی آنجا باشد دل براش پر نمیکشه، چرا که اهمیت کِشتن و برداشتن از دست رفته، به هر کجای هرکهکشان که سفر کنی، بجز کِشتهء خود دگر ندروی؛ یاد شعر حافظ افتادم  جایی برای خنده نبود، طنز تلخی بود

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو

یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

گفتم ای بخت بخسبیدی و خورشید دمید

گفت با این همه از سابقه نومید مشو

کانکه در مزرع دل تخم وفا سبز نکرد

زِ دو روئی کشد از حاصل ِ خود وقت درو

گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش

دور خوبی گذران است نصیحت بشنو

تکیه بر اختر شب دزد مکن کاین عیار

تاج کاووس ربود و کمر کیخسرو

گر روی پاک و مجرد چو مسیحا به فلک

از چراغ تو به خورشید رسد صد پرتو

چشم بد دور ز خال تو که در عرصه حسن

بیدقی راند که برد از مه و خورشید گرو

آسمان گو مفروش این عظمت کاندر عشق

خرمن مه به جوی خوشه پروین به دو جو

اندر این دایره میباش چو دف حلقه به گوش

ور قفائی خوری از دایرهء خویش مرو

آتش زرق و ریا خرمن دین خواهد سوخت

حافظ این خرقه پشمینه بینداز و برو

دامون

به ی.رُ.

٢٢/٠١/٢٠١٥

روز

از روز اول تا به حال یک روز گذشته

و چند روز دیگر در راه است

و راه در روز است که میگذرد و روز در راه است که میآید و من پیر میشوم دستهایم دیگر گرمیِ آن را ندارد که

 بماند گرم

 و سرم از حوصله، رفته است سر

هر روز که میرسد بوی تازه گی میدهد و هر گذشته روز، کهنه ای بیش نیست، و در خاطره ها، شاید از 

آن داستانی، رد پایی ویا مکثی در سکوت

از روز اول تا به حال هزار ترانه شنیدم، هزار چه چه بلبل، از آن قفس که تو گویی پُر ز خالی مانده است و ضربِ 

مضراب سکوت را به پژواک است

دامون

١٠/٠١/٢٠١٥

دست از سر میرود و سر از دست

دست از سر میرود و سر از دست

هر چه در فکر است فقط خون است که میدود و ما به دنبال نان

 

که میشود، آن عصارهء جان 

در نهایت،حقیقت، با اینکه چحره ء ذُ مُختی برای ما دارد، اما عادت و یا تکراری نیست که آنرا به اغماض و

.فراموشی واگذار کنیم

نبود حقیقت اگر در سروده ای باشد آنرا غیر حقیقی میانگارد، و اگر در زندگی روزمره غایب باشد، آنرا نا باور و

 دروغین میکند؛ ابتضال زاده ء غیبت حقیقت است و نبود حقیقت خلع ید از گُماشت ِ باور، و کاذب حقیقت جایگزین

 .ایجاد، دستیابی و آمال آرزو میشود

اما حقیقت تعریفی نسبی است یعنی که روند ی دارد با طنین سازی ناشنیده که در صمع هر موجود، ملودی ِ هنجار و

 یا ناهنجاری را باعث میشود و مثل سازی که در دست یک نوازنده، ملودی خوش حالی را بزند شنونده را به وجد

 .میآورد و اگر نوازنده آن را به صورت سخت و جانکاه نوازد و تا آخر

زمان، اما، همیشه است؛در چشم ما گذشت ثانیه هاست و در فکر سنگ هزاران هزار سال هم، چشم بر هم زدنی

 نیست و نورِ در صبقت، در دایره ای تاریک که صقل هر زره، سنگینتر از سنگین است، تاریک میماند و تحمل

 .بلعیدن و اشتهای شدیدِ یک نقطه هزاران هزار مثنوی هفتاد من است

و شمس 

.و قصه ها ی شبیه به آن، همه، در دل ناگفته هاش به تحلیل میرود

دامون

١٢/١١/٢٠١٤