گذشتهء نَقلی

روزگاری پیش ازاینم من نمپنداشتی،کینچُنینم بر زمینم روزگار انگاشتی

*

من نمی پنداشتی، اشتباهی، اینچُنین با یُکه ای اسبم به گِل بُگماشتی

 دامون

٠٢/٢٩/٢٠١٦

آونگ

جاودانه زیستن، در این ناکجا که بنیاد ِ کاذبش شالوده بر حدیث و معماست، هرگز نبوده مرا در باور ادراک

چرا که این اژدهای نا به هنگام ِ زمان را ابائی نیست

 در بلعیدن فراعن و اجرامشان

در پندار

گوئی که نرمیده میشود

شمشیر سخت، چو موم، به دست بازیگر ِ زمان

و این قطره های ناگُزیر، چکیدهء کاسه صبریست

که می آوشخورد

همچون مرحمی قلب ِ شکسته مادر را

اکنون، همیشه آغازی دوباره است، گفت پدرم

و من

در خروش جانکاه امروز گویی

در اسارت و قربانی یک حرف ساده مانده ام

حرفی شبیح  آزادی

آزاده زیستن

و نبودن، در قید‌ ِ یوقِ بنده گی

در رمز سادهء این منطق

و به جُرم بودن

در مکاره ای که سودش موازی باختن است!

*

که خود بنویسم

سطری، به سهم دیگری

و نمانم شبیه ِ، آونگی، آویخته در میان بود و نبود

دامون

١٥/٠١/١٣٨٩

این روز ها

عشق من

این روز ها

اینگونه ام ، ببین

دستم

چه کند، پیش می رود

انگار

هر بار شعر باکره ای را سروده ام

پایم، چه خسته می کشدم

گویی

کَت بسته، از خم هر راه رفته ام

تا از سر هرجا

حتی شنوده ام

هر بار شیونِ تیر خلاص را

ای دوست، این روز ها

با هر که دوست می شوم، احساس می کنم

آنقدر دوست بوده ایم

که دیگر

وقت خیانت است

انبوه غم حریم و حرمت خود را از دست داده است

دیریست که هیچکار ندارم

مانند یک وزیر

وقتی که هیچ کار نداری

تو هیچ کاره ای

من هیچ کاره ام، یعنی که شاعرم

گیرم، از این کنایه هیچ نفهمی

این روز ها

اینگونه ام

فرهاد واره ای، که تیشه خود را گم کرده است

آغاز انهدام چنین است

اینگونه بود، آغاز انقراض سلسله مردان

یاران

وقتی صدای حادثه خوابید

بر سنگ گور من بنویسید

یک جنگجو که نجنگید، اما

شکست خورد

نصرت رحمانی

Sayeh Khial سایه خیال نسخه ی کامل