آونگ

جاودانه زیستن، در این ناکجا که بنیاد ِ کاذبش شالوده بر حدیث و معماست، هرگز نبوده مرا در باور ادراک

چرا که این اژدهای نا به هنگام ِ زمان را ابائی نیست

 در بلعیدن فراعن و اجرامشان

در پندار

گوئی که نرمیده میشود

شمشیر سخت، چو موم، به دست بازیگر ِ زمان

و این قطره های ناگُزیر، چکیدهء کاسه صبریست

که می آوشخورد

همچون مرحمی قلب ِ شکسته مادر را

اکنون، همیشه آغازی دوباره است، گفت پدرم

و من

در خروش جانکاه امروز گویی

در اسارت و قربانی یک حرف ساده مانده ام

حرفی شبیح  آزادی

آزاده زیستن

و نبودن، در قید‌ ِ یوقِ بنده گی

در رمز سادهء این منطق

و به جُرم بودن

در مکاره ای که سودش موازی باختن است!

*

که خود بنویسم

سطری، به سهم دیگری

و نمانم شبیه ِ، آونگی، آویخته در میان بود و نبود

دامون

١٥/٠١/١٣٨٩