در مرز خواب و بیداری
آنجا که سحر، نغمه ءخواب را به قدقامت است و میسراید، میافشاند
تخم لَق کابوس را در چُرت تازه روز
ماسیده در سطح قطرانی ِ این صفحه در مقابل من
بدرود
دامون
١٣/١٢/٢٠١٤
۲۳ آذر ۱۳۹۳
بدرود
سخن سرآمد تمامی افکار را در تجمع خطوط می انگارد، آنگونه که خاک با وزش باد دانهء محاجر را در لفاف خویش به آغوش میکشد و طراوش هر قطرهء باران نمناکی بهشت بعید را مهیّا
گُستاخی قلم اما، پارچه ای سپید را با جوهری چکیده از اندیشه به گُلستانی الوان بَدَل که داد را از بیداد تمیز میدارد
دامون**
١٩/٠١/١٣٨٩
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر