از شعر و از غزل

ورق میزنم شعرهایم را، سپید از رُخسارشان پیداست

و در باطن، چونان شراب چل ساله لمیده اند در کوزه ی لبهایم

من، و این من در من، این مغلطه که از شعر و از غزل، که تو گویی الهام است

کاغذ چرکیست، از عصاره ی ضُلال عشق، الوان مینگارمش

آه ای دل انگیز شعرهایم

فرخ گونه را جُز سنگواره ای برجا نیست

و این تردد زمان و جبر، که میخراشد ناخن خویش را، به ناودان خشگ امروزم

و هنوز

دامون

٣١/١٠ ٢٠١٤