انقطاع

آن زمان که چشم را بسته ای، جز آتش درون خویش نخواهی یافت

جهانی را به جهنم ِ اکنون مبدل

و چون سایه ای متروک به امتداد خویش خواهی رسید

تنها را به تنهائی ِ خویش راه نخواهی داد

و ترک می گویی آن ستیغ اندیشه را در جاری جهل

وانگاهان، آشیانهء حقیقت را تنها درخت خشکیده عصیان خویش خواهی دید

و آبی ِ آسمان را، دشنامی بی پایان

باران مرطوب را، مُدامت

و خون جاری را، طلوع ِ خورشید میپنداری

*

دگردیسی ِ خویشت را جز به استیجار در لباس دیو نخواهی یافت

و حضور افسانه ء فردوس را، چون وردی در هزیان، در بیقولهء این مکاره به بازارمیبری

تا قلب ایستاده در طلسمت، به رَشک ِ آرزویی نیافته، فتنه ای دیگر را به اجاق نشاند

*

در مضیقه افطار به مغز آدمی، چشمانت شراره ء شوقی جهنمی گیرد

و در متواری افکارت هیچ گریزی نیابی، جُز تسلیم

جُز تسلیم به مطلق ِ ابلیس

در آن سراط که ابتزالت را، اسطوره میخواندی

حقیقت محض را نزدیکتر خواهی دید

و

در این صیقلهء شبق فام

دجال را نواده ای همخون یافته، و دو قاشیهء همزادش

را که از دوشانه به یوق بنده گی ات نشانند دو یار گرسنه

*

سخن بر سرآمد ِ اندیشه ها رسید، گلهای ِ یزرع این لوت ِ پُر طپش، به سرآبی میزد، در خلصهء وجود

دامون

٠٨/١٢/١٣٨٨

به کاکتوس