گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم

گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم

ز جام ِخضر می‌ نوشم ز باغ عیش گل چینم

 مگر دیوانه خواهم شد در این سودا، که شب تا روز

سخن با ماه می‌گویم، پری در خواب می‌بینم

لبت شکر به مستان داد و چشمت می به می خواران

منم کز غایت حرمان نه با آنم نه با اینم

شراب تلخ صوفی سوز بنیادم بخواهد برد

لبم بر لب نه ای ساقی و بستان جان شیرینم

نه هر کو نقش نظمی زد کلامش دلپذیر افتاد

تذرو طرفه من گیرم، که چالاک است شاهینم

و گر باور نمی‌داری رو از صورتگر چین پرس

که مانی نسخه می‌گیرد ز نوک کلک مشکینم

ز حافظ پُرس رمز ِ عشق و شرح مستی از من خواه

که با جام و قدح هر شب حریف ماه و پروینم

غزل از حافظ