جان من و جان او

جان من و جان او، بسته است به یکدیگر

همرنگ شود از او، گر خیر بود گر شر

*

ای دلبر شنگ من، ای مایه رنگ من

ای شکّر تَنگ من، از تُنگ شکر خوشتر

ای ضربت تو محکم، ای نکته تو مرهم

"من "گشته تمامی تو، تا من تو شود یکسر

*

همسایه اگر بودی، چهره چو تو بنمودی

این خانه یکی کردی، ای خوش قمر ِ انور

یک حمله تو شاهانه، برگیر به این خانه 

تا جز تو فنا گردد، هم کافر و هم منکر

*

مس گفت که زر گشتم، از تابش آن کوره

چون گشت دلش تابان، زان آتش نیکوفر

مس باز به خویش آمد، نوشش همه نیش آمد

چون باز به پیش آمد، اکسیرگر اشهر

*

چون محو شود راهم، نی جویم و نی خواهم

زیرا همه کس داند

که اکسیر نخواهد زر

مولوی » دیوان شمس » غزلیات

غزل شمارهٔ ۱۰۳١

توضیح: تغییر لغات، ویرایش و تنظیم جدید مبنی بر استنباط و پژوهش شخصی من است و درجهء انحصار و تغییر مکرر در غزل های شمس را نیست؛ بنا به تضادی که در طبقاط مردمی و حاکم از بدو تدوین شمس وجود داشته و هست، مصداق مبرم، همیشه بر آن بوده که واقعیت را از روایت کاتبان مزدور به تفریقِ شعور برسانند

دامون