مُراودهء من با چشمان تو
چون روز ِ روشن است، در میان این همه تراکم
که میبارد قطره قطره در این ذُلالِ ضُلمانی
من
در استوار دستها تو شریان گرفته ام
*
گر بارش ابری نازا
این چُنین
در این عصر بی رمغ
بر حیاط این خانه در جریان است
هرگز گدازه ء عشق را در قلب من
برای تو خاموش نخواهد کرد
زیرا که من
در استوار ِ دستهای تو شریان گرفته ام
*
گر میسوزدم، هر کومه در این دیار
هر روز، به آتشی کاذب
هرگز گدازهء عشق را در قلب من برای تو خاموش نخواهد کرد
زیرا که من
در قطرانی این التهاب تند که در بارش است
در استوار دستهای تو شریان گرفته ام
و این، خود به خویش، چون روزِ روشن است
در این ذُلالِ ضُلمانی
دامون
١٦ مهر ١٣٩١
پست‌ها
