در این امواج پُر عُصیاندر این بُهران دریاباردر این کولاب ِ ننگ و حصرت و افسوس بی پایاندر این بیقوله که حتی نمیروید نهال خستهء گندم درون شوره زارانشدر این سبزی ِ بد خیمی ، که از تُرش آب پسمانده ز ِ پارین روز رققت بار دیروز استنمییابی بر این کشتی یکی سُکّان، نه اسکانی بر این لنگر نه یک انگارهء محکم به مفلوکی ِ این اِشکسته کشتی که هر موج خروشان را دهد آهسته تر صُوقی ز ِ کژّی گونهء ایامنمی آید نظر را دیده بر ساحل دگرکه در هر گوشه اشیک کومه از شادی به جشن آیدو پاکو بانز برگشتی دوبارهبه اعجازی زمانگونهبه روئیا های زیبایی
و بیدارت کند
آهسته از کابوس مسلخ گونهء امروز بی فردا***در این بهر طویل قصهء انسانجدا ماندیمدو صد افسوسدو صد هی هات
دامون
اول تیر ١٣٩٠
Labels: مجموعهء چکاوک ٢
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر