بابا آب آورد

 

چرا من باید، و من همیشه زنجیر بر پایم باشد؟

یعنی که من، همیشه شاید همین بوده، که سَدِ راهی شود، شک و تردیدی،شبیهِ ملانکولی

و از صبح تابه شب

مثلِ سایه درخفا

مثلِ

تخم لق شک 

به استخارهُ ابهام

اصلان چرا سری را که درد نمیکرد، دستمال بست من؟

بابا، عرق ریخت از جبین

عمری تلف نمود

تا این نهال به جای مانده در این شوره زار پست

.گندمی گردد، تکه نانی لذتبخش

" بابا آب آورد" بابا، "نان آورد"، پس دگر دردت چه بود،" من؟

که تیشه زدی به ریشهٔ خویش؟

***

 .من را از من سئوالیست که بیجواب مانده به جا 

 

 "چندش آورست این "من

که تا هنوز

روشنی روز را 

سیاه میداند

دامون

۲۵/تیر/۲۵۸۲

۱۳/آبان/۲۵۸۳

:توضیح در بارهٔ من

اینجا من، دو نقطهٔ مقابل است؛ در نقطهٔ اول، آن من‌ قرار دارد، همسانِ دیوی وارانه کار

 این من تنها نیست،بسیاراست، هم میتواند زن باشد یا که مرد؛  اندیشهٔ من دوم

ناهنجار تنهایی را ماند، که بیگناه 

در آتشِی  افروخته به دست آن منِ اول، میسوزد