سنگی که در قلب خاره ء خویش هزار دستان شد

سنگی پرتاب شد

پرتاب سنگ از دست رفته بود

و پای سنگ در میانبر هوا زوزه میکشید

من در اطراف رها به زیر سایه سنگ

****

سنگ سینه ی خویش را در بُعد خواهشِ خورشید، چون سپری کرد

با دست ِ عُقده هاش،  به پای من کوبید

****

قصه ها در دل سنگ است، داستانی

گاهی سنگ، که پشت خویش را، به قبر کرده، با خویش میگوید: که داس محبت فقط با تپشهای چکش به خدشه نشیند

و خطی، بر ضریب سوزن نازک، میخنوشته ای شاید، پدید آرد

،که سّر لامتناهی را، با هزار قافیه بتوان بر آن نوشت؛
 تفسیر ِ سنگ و رهاییش از دست را، در این مقوله کاری نیست
چرا که 

علتیست واضح 
بر توهمی ساده 
به یک اتفاق ِ خورد

*****

باری،

سنگ در بنُبست ِ کوچه ی خوشبختی، به پایم خورد

که در آن سار را سنگ و سنگ را سار کنند

دامون

٠٣/٠٧/٢٠١٤