رَستم از این نفس و هوا ، زنده بلا، مرده بلا

 

رَستم از این نفس و هوا ، زنده بلا، مرده بلا

زنده مرا مرده وطن، نیست دراین فضلِ خدا

*

!رَستم از این بیت و غزل، ای شهِ سلطان ازل

مفتعلِ مفتعلند، مفتعلن کُشت مرا

*

َقافیه و مغلطه را گو همه سِیلاب بَرد

پوک بود، پوست بود، درسرُ مغزِ شعرا

*

آن خمشِ "مغز منی"؟، پردهٔ آن نغزِ قَنی

کمترِ فضل خمُشیست، کَِش نبُوَد خوف و خفا

*

بر دهِ ویران نبود عُشرِ زمین، کوچ و کَلا

مست و خرابم مطلب در سخنم نقد ختاست

*

تا که خرابم نکند کی دهد آن گنج به من

تا به صَلیبم نکِشد، کی دِهدم بهرُ عطا

*

مرد سخن را چه خبر از خمشی همچو شکر

خُشک چه داند چه بود، تَرطلا ترطلا

*

آینه‌است آینه‌ام، مرد مقالات نه‌ام

دیده شود حال مرا، چشم شود گوش شما

*

دست فشانم چو شجر چرخ‌زنان هم‌چو قمر

چرخِ من از رنگ زمین، پاک‌ تر از، چرخ سما

*

عارف گوینده بگو تا که دعای تو کند

چون که خوش و مست شود، هر سحری، وقت دعا

*

دلق من و خرقهٔ من، از تو دریغی نبوَد

هرچه ز سلطان رسدم ، نیم تو را، نیم مرا

*

از کف سلطان رسدم ساغرِ سُقراط قدم

چشمهٔ خورشید بوَد جرعه ای از او به گدا

*

من خمُشُ خسته گلو، عارفِ گوینده بگو

آنکه تو داوود دمی‌، من چو کُهم، رفته ز جا

غزل شمارهٔ ۳۸

مولوی » دیوان شمس » غزلیات

توضیح: تغییر لغات، ویرایش و تنظیم جدید مبنی بر استنباط و پژوهش شخصی من است و درجهء انحصار و تغییر مکرر در غزل های شمس نیست؛ بنا به تضادی که در طبقاط مردمی و حاکم از بدو تدوین شمس وجود داشته و هست، مصداق مبرم، همیشه بر آن بوده که واقعیت را از روایت کاتبان مزدور به تفریقِ  شعور برسانند

دامون

ترتیب واژه ها

 رَستن آزاد شدن