در دور، در خاطره ای به جا مانده از
کودکی: وَرته ای در میان چَشم، آکنده، از جنسِ درختان بیشمار؛ و من، در صحر، در
افسونِ تداییِ رنگها، بیخود زِ خود، از بوی شکوفه های گُلاب، سوار، به بال
باد.
و این، تمامی آن است، که در خاطرم باقیست.
دامون
۰۸/۰۷/۲۰۲۰
پ.س
شکوفه هایِ گلاب: شکوفه یِ درختهای گلابی .
سخن سرآمد تمامی افکار را در تجمع خطوط می انگارد، آنگونه که خاک با وزش باد دانهء محاجر را در لفاف خویش به آغوش میکشد و طراوش هر قطرهء باران نمناکی بهشت بعید را مهیّا
گُستاخی قلم اما، پارچه ای سپید را با جوهری چکیده از اندیشه به گُلستانی الوان بَدَل که داد را از بیداد تمیز میدارد
دامون**
١٩/٠١/١٣٨٩
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر