خاطره

دست میرود در نا بهنگام خنجری که به فرمان نشسته است

دردی، پیله میکند در کتفی،

میساید ناخن خویش را به ناودان و مضنون میخندد عابری

تو در پیچ و تاب کوچهء فردا  و او، در آستان‌ ِ دری که  پاشنه ندارد

دری به آن دست که پهنه‌ ندارد و استوار بر دلیلی نیست

دل، هُره میرود، که مبادا در خالی خویش آهسته بمیرد

و قطره قطره ء خون است که از کتف میچکد

و دستِ دوست ، خنجریست

دامون

٠٤/٠٦/٢٠١٥