من گوشه نشین گشتم

من گوش کشان گشتم 

از لیلی و از مجنون

آن میکِشَدَم زان سو

وین می کشدم زین سون

یک گوش به دست این

یک گوش به دست آن

این میکشدم بالا 

وان میکشدم هامون

از دستِ کشاکش من

وز چرخ، برآتش من

می گردم و می نالم

چون چنبره‌ ای گردون

آن لحظه که بی‌هوشم

ز ایشان برهد گوشم

میقَلتَم چون شاهان

بر اطلسیِ اکسون

*من عاشق آنروزم

تا بر دَرَّم و دوزم

بر خرقهٔ بی‌چونی

یک دم تِگَلی بی‌چون

* آن لحظه که بی هوشم

 وز نوش جهان مدهوش

 یا که لبی تر کرده ام

زان آسمانی رنگ، می

مانند شاهان میبرم 

لذت زِ بارِعامِ خویش

این خرقهٔ سالوس را

باید درید از بیخ و بُن

 وز نو 

به طرح تازه ای

آنرا به تن آهیختن

غزل شمارهٔ

۱۸۷۸

مولوی » دیوان شمس » غزلیات

توضیح: تغییر لغات، ویرایش و تنظیم جدید مبنی بر استنباط و پژوهش شخصی من است و درجهء انحصار و تغییر مکرر در غزل های شمس نیست؛ بنا به تضادی که در طبقاط مردمی و حاکم از بدو تدوین شمس وجود داشته و هست، مصداق مبرم، همیشه بر آن بوده که واقعیت را از روایت کاتبان مزدور به تفریقِ شعور برسانند