واحه

خنده‌، خنده، و

مات و مبهوت، ایستاده ام به نعش خویش

در پهنهء دری‌، که پاشنه ندارد

این نه کالبدی از من، نه تندیسی که آشیان باشد

این، یک حقیقت محض، این، واقعیتست

خنده، خنده، و

مبهوت و وا مانده

به یک سئوال که جواب ندارد

این نه در من در من، بیگانه ایست با من

این، یک حقیقت محض، این، یک واقعیت است

دامون

٠٩/١٥/٢٠١٥