در غیاب دیدار

در کویری جهنم زا

در طوفانی مطلاطم از زره زره متلاشی شدهء این مُغاک پیر

که در هر دم تنوره ء آژیدهاک را ماند

و هر بازدمش سیلی سخت وتابیدهء روزگار را

به جا مانده و تنها، نقش کم رنگی از عصیان را مانم

در این احوال مرا چُنان روئیائی بود در عنفوان،

که روی دوست به فاختهء جان آرزو بود

و در غیاب دیدار او

میچکید تابیدهء من،  ازعارض‌ ِ چَشمانم

*

در کجاوه نشستم، موازی با کاروانی

ملوک ِ مفرح را گُذشتم

از آن دزدیده دل، نشانی تنها در فرسنگی دور از گُل و گیاه یافتم

مرکب به زیر ران از قافلهء سیال آدمها، جدا گشتم

دل به بهای ِ فِراقت فروختم

به بهر اطشان ِ بیابان در شُدم

*

چند منزلی در نگذُشته ام

جو زمان در این بیقیوله

به بارانی از سنگ و شن ابتدال یافت

آنسان، که در هر زبانهء طوفانش دمی مُمِدّ حیاط نمایان نبودی

و در تازیانه اش، تفرُّج ِ تفریح

و اینسان که بینی، برشهادت دوست

دست از جان شسته به اعماق میروم

در گواهی ِ هر سطر

در نوشتار این جمله

دامون

٢٢/٠٥/٢٠٠٩