گفتهء سقراط

دانسته هایم، مرا به ابتداء ندانستن کشید

آنسان فهمیده ام، که هنوز، نفهمیده ام که این ناکُجا را، چه انتهاست

*

مغلطه ایست دنیاکه قوطهء هر ماهی در آب

و بیتوتهء من، بر این بوریایِ زمین، سئوالیست بی جواب

و دجالِ قرن، قابیل ِ چماق گونه

در فَلاخَن سنگی را، به شکار کبکی دریست

*

همیشه حرفی ندانسته محتوایِ دانسته ها را از پیش ِ روی برمیچیند

و آنگاهان همچون پرتاب ِ سنگیست شاید، بر شاخه ای پُر بار از گنجشک

و آن نُخبه ای که تو خویش را دانی، تو را، چون کَهَر اسبی در گل مانده، در مُقابل ِ چشمانت

آه که این دنیا را دیگر اساس و پایه ای باید، نی، آنچه را که در مُخیلهء اندیشه های ماست

و این، همان حکایت را ماند، که سُقراط ِ حکیم را در گل چونان واداشت که بگوید:

نا دانسته هایم بر هر آنچه که تا به حال دانستم

چربید

دامون

‏چهار شنبه، ١٥/٠٤/٢٠٠٩