کوبه

هیچکَسم دست بر این کوبه نسود

خالیست حیاطِ اَندیشه هایِ من

و کلاغهای‌ِ حرف همه با بغض مرا مینگرند

و علفهای هرز در باغچه ریشه دواندند

کسی دست به کوبه نسود و من تنها

میانِ ابریشم ِ این پیله مانده ام

میان پهنهء در هیچ نیامد پیش

حتی سلام ِ رهگذری

زمان مرا ز یاد برده در این انتظار ِ سرد،

در این حیاط وحش

دامون